Küçüklüğümden beri dikiş makinası isterdim.Annem sabahtan akşama kadar çalıştığı için kadıncağız anca eve gelince yemek derdine düşer, böylelikle dikiş- nakış -örgü ona hep uzak şeyler olurdu ayrıca bu tarz konulardan hiç anlamazdı.Böyle oluncada benim dikiş makinası isteğim anneme hep gereksiz gelirdi onun için dikiş makinası evde yer kaplayacak ara ara tozunu alacağımız bir aletti .Haklıydı da belki çocukluğun vermiş olduğu gelip geçici bir hevesti.
Meğer öyle değilmiş, seneler geçti ama hala bir dikiş makinası alma isteğim geçmedi.Sanki dikiş makinam olunca (hayatta elime almış deilim) çeşit çeşit kumaşlarla şahaserler yaratacakmışım gibi …
Neyse fazla uzatmayayım dün eşim arabaya benzin doldurmak için dışarı çıktı bir müddet sonra kapı çaldı.Bir açtim kiiiiii
Kapının önünde 14 şubata özel alınmış dikiş makinem duruyordu …
Teşekkürler aşkımmmmmm biliyorum belki dikiş dikmeyi hiç beceremiyeceğim belki Ece’den fırsat bulupta dikiş makinamın başına dahi oturamayacağım belkide sadece evde ara ara tozunu alacağım bir alet olacak ama bu mutluluk her şeye değer …
Hal böyle olunca bende eşime 14 şubat için aldığım hediyeyi verdim.
Tabi biz hediyelerimizi açarken Ece’de her şeyden habersiz buzdolabının üstüne harf yapıştırmakla mesguldü.Bu arada her çiftin bu güzel ve özel gününü kutluyorum mutlu kalın.
